Psychologia w internecie, rodzaje psychologii, psychologia dla każdego, dla Ciebie, jutra, na codzień, związków, skąd się bierze smutek

O książce psychoanalityka Bertranda Cramera "Tajemnice kobiet. Z matki na córkę" rozmawiają Anna Sobolewska - matka - i Justyna Sobolewska - córkaJustyna Sobolewska ' Jedna z matek opisana przez Cramera pochodzi od Eskimoski, która kiedyś musiała walczyć o przetrwanie. W tej rodzinie kobiety w kolejnych pokoleniach są nadal z żelaza. Muszą sobie same dawać radę. Ojcowie zawsze jakoś znikali. Chyba podobnie było w twoim domu?

Anna Sobolewska: Moja mama była kobietą z żelaza. Czasem ulegała depresji, ale najczęściej była pełna energii i niezależna, i to pomimo że wkrótce po moim urodzeniu straciła wzrok. To ona wyprowadziła z pomocą Zdzisława, twojego dziadka, swoich rodziców z getta.

Naszym przekazem jest więc siła kobieca. Zwykle myśli się o negatywnym dziedzictwie, a przecież dziedziczymy nie tylko urazy, ale i talenty, i zalety. Moi rodzice żyli osobno w jednym domu. Ale tata nie odszedł całkiem. Myślę, że został dla mnie. Czułam się kochana przez wszystkich członków rodziny.
Joanna Sobolewska: Przy własnych dzieciach sami cofamy się do dzieciństwa. Z moim dzieckiem też przeżywam jakiś regres. Lubię, kiedy Maciuś mówi do mnie w zabawie: „Moje drogie dziecko”. Wtedy czuję, że chciałabym być znowu dzieckiem.

A.S. To by świadczyło o tym, że trochę za surowo byłaś traktowana.

J.S. A może raczej chciałabym się schować w dzieciństwo, uciec od dorosłości? Boję się, że mogę przerzucać na dziecko pragnienie, żeby było bardziej odpowiedzialne niż ja.

A.S. Cramer pisze o tym, że rodzic jak rzeźbiarz Pigmalion w procesie wychowania tworzy sylwetkę i psychikę dziecka. Pigmalion chciał stworzyć kobietę na swoje potrzeby. Rodzic robi tak samo.

J.S. Czy w ogóle są tacy rodzice, którzy wyzwalają, a nie uzależniają?

A.S. Ponieważ sama odczułam kiedyś ciężar zaborczości, strasznie uważałam, jak ty się urodziłaś, żeby nie więzić. Kiedy pytałam: "Co wolisz na śniadanie: jajecznicę czy płatki?", twoja babcia, przyzwyczajona do innej szkoły wychowania, mówiła: "Matka daje, dziecko musi zjeść!". Ale przymusu nie da się uniknąć.

J.S. W ogóle trzeba się chyba strzec bycia idealnym rodzicem.

A.S. Okazuje się, że najmniej szkody wyrządza dziecku matka, która nie chce osiągnąć ideału, tylko na bieżąco stosuje kompromisy. I nie stara się, żeby dziecko żyło za nią i realizowało to, czego ona nie osiągnęła.

J.S. No właśnie, źle jest też, kiedy matka wymaga od dziecka dwóch sprzecznych rzeczy naraz. U Cramera jedna z kobiet chce, żeby córka była samodzielna, a z drugiej strony - boi się tego. Dziecko sobie z tym nie radzi. "Matka jest bogiem" - pisze Cramer. Ma nieograniczoną władzę.

A.S. Matka dająca sprzeczne sygnały stwarza sytuację bez wyjścia. Znajoma skarżyła się kiedyś przy mnie, że jej córka jest niedobra i nieczuła, a jednocześnie automatycznie zdejmowała ją z kolan. Takie matki żądają uczuć i jednocześnie odpychają.

J.S. Ale matkę trzeba chyba w pewnym momencie odsunąć, żeby nie była osobą, która przez całe życie steruje córką i której nigdy nie można zadowolić. A ty sama nie zrobiłaś czegoś podobnego po waszym ślubie?

A.S. Tak, matka czasem sprawuje władzę nad córką, a córka ma poczucie winy, kiedy chce się oddzielić. Ja się oddzieliłam i miałam poczucie winy.